Ιστορία Οικογένειας Μαυρομιχάλη
Κατά το 1340, οι τουρκικές ορδές επέρασαν τον Ελλήσποντο και άρχισαν τις δηώσεις, τους φόνους, τις λεηλασίες, διαρπαγές και εξολοθρεμούς των Ελλήνων της ανατολικής Θράκης, κάποιες οικογένειες από την πόλη Καρδία, για να γλιτώσουν την ζωή τους μπήκαν σε ένα καΐκι και μετά από πολλές περιπέτειες, στερήσεις και ταλαιπωρίες άραξαν στην παραλία του χωριού Άλικα της Μάνης όπου και εγκαταστάθηκαν.
Μεταξύ των φυγάδων έτυχε να είναι και ένα δυσάρφανο μικρό αγόρι, γιατί οι Τούρκοι του είχαν σκοτώσει όλους τους δικούς του, που το λέγανε Μιχάλη. Και επειδή στη Μάνη για αυτόν που δεν έχει κανένα συγγενή επικρατεί η συνήθεια να λένε πως ήταν ή είναι μαύρη η μοίρα του, ο μαύρος-Μιχάλης έγινε Μαυρομιχάλης και με τον καιρό ξεχάστηκε όποιο και αν ήταν το επώνυμο του και έμεινε με το σύνθετο της μοίρας του Μαυρομιχάλης.
Το παιδί αυτό φαίνεται πως διακρίθηκε για την εργατικότητα, τιμιότητα και προσήνειά του και κάποιος νοικοκύρης της περιοχής το έκανε γαμπρό του.
Με το γάμου του ο Μαυρο-Μιχάλης απόκτησε τέσσερους γιούς. Τον Γεώργιο, τον Πιέρρο, τον Ιωάννη και τον Κωνσταντίνο. Από τους τέσσερους αυτούς αδελφούς προήλθαν αργότερα και οι 4 συγγενικοί κλάδοι των Μαυρομιχαλαίων. Ο πρώτος ο Γεώργιος κράτησε το Μαυρομιχάλης, από τον Πιέρρο προήλθε το επώνυμο Πιρράκος, από τον Ιωάννη το Γιαννάκος και από τον Κωνσταντίνο το Βοϊδής. Ο Γεώργιος που όπως προείπαμε κράτησε το Μαυρομιχάλης έκανε πολλά παιδιά. Και ένα από αυτό έγινε ιερωμένος και διορίστηκε από το Πατριαρχείο ως Έξαρχος της Εξαρχείας της Μάνης. Γι’ αυτόν τον Έξαρχο λέγεται πως είχε δέκα γιούς, με πρώτον τον Γεώργιο που βρήκε την Νεράιδα, κόρη κατά μια εκδοχή του Δόγη της Βενετίας Φραγκίσκου Μοροζίνι, που κουρσάρικο καράβι την είχε αφήσει στους βράχους της Μάνης κατ’ εντολή του πατέρα της για να την απαλλάξει από την εκδικητική μανία της νέας γυναίκας του και μητριάς της.
Εκεί την βρήκε ο πρώτος γιός του Έξαρχου Γεωργάκης, την παντρεύτηκε απέκτησαν μαζί τέσσερους γιούς και λόγω της εκπάγλου ομορφιάς τους, οι απόγονοι τους ονομάστηκαν Νεραϊδογέννητοι.
Επροέκυψαν όμως στην πορεία κάποιες προστριβές με άλλες οικογένειες των Αλίκων και η γενιά του Γεωργάκη Μαυρομιχάλη εξαναγκάστηκε να μετοικήσει με την οικογένεια του στην Τσίμοβα (Αρεόπολη). Αλλά και επειδή και εκεί υπήρξαν διενέξεις με την άλλη ντόπια ισχυρή οικογένεια των Τσαλαπιάνων, οι Μαυρομιχαλαίοι μετώκησαν στο Λιμένι, επίνειο της Τσίμοβας όπου έκτισαν τέσσερες ισχυρές κατοικίες μεταξύ των οποίων και το λεγόμενο «Παλάτι», αρχοντικό τους πυργοσυγκρότημα της οικογενείας.
Ο Γεωργάκης με την Νεράιδα απέκτησαν δύο γιούς.
Τον Ιωάννη–Σκυλογιάννη και τον Πιέρρο και είναι ο απευθείας παππούς του Πέτρου και μετέπειτα Πετρόμπεη του Κυριακούλη του Ιωάννη–Κατσή, του Αντωνίου και του Κων/νου.
Ο Πιέρρος, ο δεύτερος γιος του Γεωργάκη και της Νεράιδας, ήταν ο πατέρας του Πέτρου (ο οποίος τελικά έγινε ο Μπέης ή «πρίγκιπας» της Μάνης, και έτσι ήταν πιο γνωστός ως Πετρό Μπέης), Κυριακούλης, Ιωάννης Κατσής, Αντώνιος και Κωνσταντίνος.
Στις 17 Μαρτίου 1821, ο Πετρόμπεης ύψωσε την πρώτη σημαία της επανάστασης στην πλατεία της πόλης Τσίμοβα: Ένας απλός μπλε σταυρός σε ένα λευκό φόντο διακοσμημένο με την φράση του οικογενειακού οικοσήμου, «Νίκη ή Θάνατος». Επικεφαλής μιας ένοπλης δύναμης περίπου 2500 πατριωτών, ο Πετρόμπεης, μαζί με τους αδελφούς, τους θείους, τους γιους και τα ξαδέλφια του, επιτέθηκαν και κατέλαβαν το Κάστρο της Καλαμάτας. Η Μάνη, η οποία δεν είχε ποτέ κατακτηθεί και καταληφθεί από Τούρκους, Βενετούς ή Φράγκους, έδειξε έτσι τον δρόμο στους υπόλοιπους Έλληνες ν’ αναζητήσουν την ελευθερία τους. Ακόμα και σήμερα, θα δείτε αυτό το πνεύμα αγάπης για την ελευθερία ζωντανό στη Μάνη, όπως θα δείτε και τη σημαία μας να κυματίζει στο δροσερό αεράκι, προτρέποντάς μας ακόμα για “Νίκη ή Θάνατο”.